Сяргей ПЯСЕЦКІ

– Па-першае, – абвесціў ёй, – не Вільня, а Вільнюс. Вось што. Па-другое: не ваша, а наша. Па-трэцяе: зусім мне тут не падабаецца, бо ніякай культуры няма. Нават на вакзале вошабоек не заўважыў. Што гэта за жыццё! Што за гігіена! Што за культура!
Тут ублыталася Марыя Аляксандраўна і кажа так чыста па-руску… дужа гэта падазрона, і трэба будзе паведаміць у НКВД аб гэтым. Такім чынам, гаворыць яна:
– Вошабоек у нас увогуле няма. Але гэта таму, што у нас вошай няма. Навошта тады вошабойкі?

А са сцяны да маіх ботаў з аднаго боку таварыш Сталін прыглядаецца, а з другога – ВЯЛІКІ наш сябра, таварыш таварыша Сталіна, сам Адольф Гітлер. І падалося мне нават, што гэтыя любімыя правадыры такую вось гаворку вядуць:
СТАЛІН: Паглядзі, Адольфік, як я свайго гераічнага афіцэра забяспечыў! Прыемна паглядзець.
ГІТЛЕР: Так. Бясспрэчна, боты дзівосныя. Я цябе шчыра віншую і моцна радуюся такому вялікаму поспеху Савецкага Саюзу.
СТАЛІН: Ён у мяне не толькі выдатныя боты мае, але і чамадан і два гадзіннікі!
ГІТЛЕР: Дык я ўжо заўважыў і калі б не быў так моцна заняты знішчэннем палякаў, жыдоў, французаў і іншых рэакцыяністаў, дык асабіста прыехаў бы, каб тыя скарбы агледзець.

шмат перашкаджае знаёмства з расейскай мовай