Faust

Kıyamet günü, tanrının gazabı,

Dünyayı eritip kül edecek.

{vi} Tanrı mahkemesini kuracak,

Bütün sırlar açığa çıkacak,

Hiçbir şey gizlenemeyecek.

{vii} Doğru olanlar bile zor kurtulurken,

Zavallı ben ne söylerim o zaman?

Kim beni savunacak?

{viii} Zavallı ben ne söylerim o zaman?

Bir atasözü der ki,

Kendine ait bir ocak,

Ve iyi bir kadın,

Altın ve incilere bedeldir.

Faust: Ah, güzelim!

İnan ki, akıllılık dedikleri, çoğu zaman,
Önünü göremeyen bir kendini beğenmişliktir.

Alışkanlığa bağlıdır herşey.Bir çocuk anasının memesini,

Hemen isteyerek kabul etmez,

Ama sonra zevkle doyurur kendini.Bilginin göğüslerini de aynı şekilde,Gün geçtikçe daha çok özlersiniz.

Niçin, şimdi yerden kesip,

Yükseltmez beni kanatlar,

Keşke hep güneşin peşinden götürseler beni.
Sonsuz akşamüstü ışınlarında,

Sessiz dünyayı görürdüm altımda:

Bütün tepeler alev alev, ovalar sakin,

Gümüş gibi dereler, altın ırmaklar.

Mucize, en sevdiği çocuğudur inancın.

"Ruhların dünyası kililtli değildir,

Kapalı olan duyularındır yalnızca,

Yüreğinse ölü!

Kalk, öğrenci, kaygısızca yıkamaya git,

Ölümlü gönlünü sabah şafağında!”