'Sinds ik hier ben wenst iedereen me van harte beterschap: per telefoon, post, koerier, persoonlijk. Per postduif, als ze de kans zouden krijgen. Van harte beterschap. Wat een idiote frase!' Jean-Pierre is een oude brompot die sinds zijn pensionering, zeven jaar eerder, het liefst met rust wordt gelaten. Hij heeft niemand, geen vrouw, geen kinderen, zelfs geen hond en dat wil hij graag zo houden. Maar door een ongeluk belandt hij in het ziekenhuis, waar hij wekenlang plat moet liggen, geheel afhankelijk van de zorg van anderen. Hij kan zich werkelijk niets ergers voorstellen. Toch zal hij om het ziekenhuisverblijf te overleven iets van menselijk contact moeten leggen
