Doet sneeuw pijn

De trein rijdt door en wie even uitstapt moet hopen dat er nog een komt waarin hij welkom is.

We gaan naar dezelfde festivals, winkels en restaurants omdat iedereen roept dat die plekken de beste zijn. We geven en ontvangen complimenten over elkaars succesvolle leven en zijn thuis, als niemand kijkt, moe. Moe van het moeten. Totdat het misgaat en de een na de ander een paar maanden uit beeld verdwijnt. Maar daar hebben we het niet over

ben een strak opgewonden kinderspeeltje dat wordt losgelaten, en al voor het gestuiter ophoudt wind ik mezelf weer op.
Tussendoor bestaat opeens de mobiele telefoon, en het internet. Die vreten tijd en aandacht. Ik moet ook nog kranten lezen, ontspannen, leuke dingen doen, werken, afspreken, mijn huis schoonmaken, sporten, haren föhnen, met vakantie en uit. En voor alles wil ik die negen.