Андрусь Горват

Чым болей для душы, тым меней для кішэні.

У тэатры пацікавіліся, ці валодаю я беларускай мовай. У астатніх месцах — ці п’ю.

Іду па Прудку з малаком, а сабака:

— Ррррр. Гаспадар яму:

— Няможна, свае!

У мяне ажно спіна выпрасталася — так прыемна быць сваім.

Камбайнеры камбайнуюць. Трактарысты трактаруюць. Малакавозы малакавозяць.

А я нейкую лухту пра знічкі выдумляю. Гуманітарый у вёсцы — гэта як ружовы бант на свінні.

І я па-ранейшаму кладу ногі ў ложку не пасярэдзіне, а збоку, каб пакінуць месца для Ромкі. Я па-ранейшаму сяджу за сталом так, каб Рома мог легчы мне на калені.

Ага, так я і паверыў. Убачылі дыплом журналіста і спужаліся.

Дворнік Купалаўскага тэатра зарабляе два мільёны. Дворнік Галоўпаштамта — два з паловай. Дворнік камерцыйнай установы — тры. Дворнік гандлёвага цэнтра «Карона» — чатыры.
Чым болей для душы, тым меней для кішэні.

Потым шпацыраваў па Мінску і глядзеў, як у цемры цалуюцца неадзінокія людзі.

Цікаўлюся ў бабы Гашы:
— Тапаром будзе тапарэм?
— Тапаром будзе сякерай.

Адна з адметнасцяў барусканскай гаворкі — канчатак «ом» заўсёды пераходзіць у «эм». Напрыклад, не малаком, а малакэм.