Шұғаның белгісі

Сондағы Шұғаға жазған хаты:
«... Сіз бір айсыз нұрландырған аспанды,
Буландырған, уландырған жас жанды.
Біз бір ғаріп паналаған саянда,
Жас жүректе мықты жара бастады.
Кірді нұрың, отты жақты ішіме,
Көтерем деп сене алмаймын күшіме.
Бірінші зар шықты тілден мұңданып,
Бұдан бұрын айтылмаған кісіге.
Жас жүректің жалқынды деп тілегі,
Жарамдысын сізден қалап тіледі.
Әзіріне үміт қаптың тауындай,
Жазмыш түрін жауап қайтса біледі.

Жолдасым отыз-қырықтардың шамасындағы жер ортасы адам, сиректеу сақал, мұрты бар; қара бұжыр, күлімсіреп дөңгеленіп тұрған қара кезді, пішініне қарағанда бір түрлі сөйлемпаз адам секілді. Астында қойшылар мінген қаракер бесті, үсті-үстіне ұрып отырмаса кейін қалып қала береді.

«... Әуре боп неге біткен ажар-көрік,

Ішіңе от түсірдің қалқам керіп.

Гүлдену жас өмірде мақсұт боп ед,

Серттесіп, қол алысып, уәде беріп.

Жолына құрбан қып ем жан мен тәнді

«... Әуре боп неге біткен ажар-көрік,

Ішіңе от түсірдің қалқам керіп.

Гүлдену жас өмірде мақсұт боп ед,

Серттесіп, қол алысып, уәде беріп.

Жолына құрбан қып ем жан мен тәнді,

Дариға, айтылған серт болмай қалды.

Көре алмай ақтық минут дидарыңды,

Арманда жан тапсырған мен бір зарлы!

Хаты деп ақтық жазған ғашық жардың,

Есіңе ал, дұғаңа мен ынтызармын.

Қош, cay бол, ойнап-күліп жолығармыз,

Астында ақ туының пайғамбардың!..»

«... Жаным сүйіп жарым деп сеніп едім,

Құрбандыққа басымды беріп едім.

Айтылған сөз, уәде, сертім үшін —

Ат сабылтып, Шұғажан, келіп едім.

Бұрын жақын ауылың алыстады,

Аңдып жүрген бір дұшпан қалыспады.

Екеуімізді ынтық қып екі жақта —

Тағдырдың неге мұнша қарысқаны!..»

Біз атты айдай бергенде қарлыққан дауыспен:

– Қош, қалқам, қалқам!.. – деді Шұға.

Кемсеңдеп жылап отыра кетті.

Әйел жайын әйел біледі ғой.

Шұға айныса амалым жоқ. Егер Шұға сөзінде тұратын болса, не қиындық болса да көрем. Алмай тынбаймын

Қырық бүктеліп келсе хатың тұмардай,

Жылы жүзбен көңілді жай қылардай.

«Болад» деген жалғыз ауыз сөз тапсам,

Көңіліме сақтар едім құрандай..

«Атақ қашыққан жігіт қой, хат жазып көрсін, онша теріске кетпес»