Qatardakı qız

xəcalət hissi təkcə situasyanın ağırlığı ilə deyil, həm də onun şahidi olmuş insanların sayı ilə müəyyən edilir.

Mən heç zaman anlamadım ki, insanlar öz ürəklərinin istəyinə görə başqalarına necə bu cür laqeydliklə acı verə bilirlər. Kim dedi ki, öz ürəyinin səsini dinləmək yaxşıdır? Bu sırf eqoizmdir, hər şeyi öz ehtiraslarına tabe etmək cəhdidir.

Bu barədə evə dönərkən yolda düşündüm, ən çox mənim xoşuma gələn də budur – başqa insan üzərində öz hökmünü hiss etmək. Bu ən sərxoşedici bir hissdir.

Öz evlərində arxayın yaşayan bu yad adamların görkəmi mənə sakitləşdirici təsir göstərir.

Lakin uzun həftələr ərzində həyatımda bundan həyəcanlı heç nə baş verməmişdi.

İndi titrəməni sakitləşdirmək üçün özümü əllərimlə bərk-bərk qucaqlayıb, sakitləşməyə məcbur edilən uşaq kimi, qatarda oturmuşam.

Anam həmişə deyərdi ki, mənim xəyal dünyam çox zəngindir. Tom da bu fikirdəydi. Yerdə kiminsə cındırını – çirkli idman köynəyi, ya da ayaqqabı tayı – gördükdə özümü saxlaya bilmirəm: nə zamansa bu ayaqqabını və ya idman köynəyini geymiş adamı təsəvvürümdə canlandırmağa

lakin mən uduzmağı sevmirəm.

Ancaq bir şeyi bilirəm: bir anda mənə elə gəlir ki, məndə hər şey əladır, həyat gözəldir və mən hər şeydən məmnunam. Lakin bir sonrakı anda qaçmaq – haraya olması önəmli deyil – istəyirəm, özümə yer tapa bilmirəm, müvazinətimi saxlamaq üçün söykənəcək bir şey tapmıram.

Hər şey icazə verilənin səviyyəsini hansı yüksəklikdə qoymaqdan asılıdır.