Дзень паэзіі смерці дзень

Піё ляціць, і стужкі дыму з комінаў
Кладуцца, як Бунюэлева лязо на месяц.
Белы тынк на дамах зліваецца са снегам.
Платы з лазы. Ціха. Румынія, сорак трэці,
дыверсанты ідуць па сцяжынцы –
вось і ўсё, што ты зможаш прыдумаць,
сочачы Піё ў небе.

Ад канторы
Кантора-кантора, злаві крывога Рыгора, лысага Грышку, рудога Мішку. А я роўны-гладкі. Мяне х-й зловіш.

Калі вы ўжо доўга разам,
нешта падае ў тваё цела,
каменьчыкамі ў ныркі,
і выходзіць доўга і
так балюча,
што лекарам дазваляюць уводзіць
морфій другі раз,
а бывае, што і трэці.

І гэта не каханне,
не,
гэта соль,
якую не выплакаў.