Sommigen zagen Carry van Bruggen in die beginjaren van de twintigste eeuw als de Nederlandse Virginia Woolf, mede doordat ze zich uitte met betrekking tot het vrouwenvraagstuk, in Heleen ─ een vroege winter, uit 1913, dat sterk autobiografische trekken vertoont. In het overige proza dat tegenwoordig heel wat minder belangstelling ondervindt ─ een lot dat talloos veel boeken van mannelijke en vrouwelijke collega's van deze schrijfster delen ─, al is daarin veel te vinden over haar eigen jeugd en jongere jaren.
Het hoofdfiguurtje uit Vier jaargetijden is een kleine, heftige persoonlijkheid, die intens leeft. Het is het kind bezig met zichzelf, maar toch al bewust denkend over de wereld der volwassenen. Het is ook de geschiedenis van joods familieleven aan het begin van deze eeuw in een kleine plaats in Noord-Holland.
