Қозы Көрпеш - Баян сұлу

Сен кеткенде болмай ма заманым тар!

Жаман сөзді есітсем ішім күйер

й болыпты дүние боқ,

Өзіне құдай берген нәубеті көп.

- Былшылдама, сөзіңе тіпті ермеймін,

Ұмыт болған сөзді мен жон көрмеймін.

Сен он екің, көтіңді қыс, үйіңе қайт,

Жетім ұлға құда боп қыз бермеймін!

- Қареке-ау, ақылменен арбайсыз ба,

Жаратқан бір тәңірді алдайсыз ба?

Ниет айтып ақыреттік құда болдың,

Тегінде қияметке бармайсыз ба?

Құдай мен тәңірі алдында беттестірсе,

Сол жерде қара жүзді болмайсыз ба?

- Мына сөзге мен тұрмын қайран қалып,

Қалың малын қойып ем қашан алып?

Сен он екің былшылдап сөйлей берсең,

Бәріңнің де кетемін басың жарып.

- Орын бар ма дүние үшін дінім сатар,

Бізге аударар күнәң жоқ, атын атар.

Бұл мінезден қайтпасаң, шал Қареке,

Осы тәнің дозақтың дәмін татар!

Жаман сөзді есітсем ішім күйер,

Жақсы сөзді есітсем денем сүйер,

Қарабай, ат мінесің бек тағалап,

Ақ қасқыр ауылыңды жүр жағалап.

Қара інген от басында шөгіп жатыр,

Жүгірген бозша тайлақ жар жағалап.

Қыпша бел, алма мойын, сұлу Баян

Сипатып жаннан асқан ол бір серім!

Тал бойының міні жоқ, қолаң шашты,

Шашының ұзындығы тізін басты,

Гүл төгілген аузынан меруерт тісті,

Ондай жан дүниеде жаралмасты.

Аппақ керік маңдайлы, қылығы наз,

Малың түгіл басынды берсең дағы аз.

Сыртынан күлімсіреп сөйлессе де,

Көңілі қос болмайды, баймен араз.

Жұрт айтатын темірлі күймесі бар,

Қозы Көрпеш дегенде денесі тар.

Анда-санда болмаса сөйлеспейді,

Жалғыз жатып Қозы үшін қылады зар.

Әдебі жоқ, мінез жоқ, Қодардан без.

Кәпірдің денесінің бәрі де артық,

Жалпағы жауырынының үш жарым кез.

Қодардың өзі дардай, сөзі дарбай,

Жүреді жанның бәрін көңіліне алмай.

қарағанша,

Адасып қалды аңнан, жаза басып.

Қылығы сол күнінде жаннан епті,

Сол шағында тентіреп аңға кепті.

"Қап, бәлем, ертең түсте атамын!"— деп

Қаңтарып Аққайыңды жата кетті.

Оған да артық дәулет тәңірім берді,

Қазақтан Сарыбай да артық еді,

Ерте тұрып памдатын үйінде оқып,

Сарыбай да сақарадан аңға келді.

Қалың тауды қақ жарып к

Оған да заман өткен бір ықылым,

Кешегі ол бір катар заманында,

Өтіпті екі байың бізден бұрын.

Солар да бізден бұрын өткен жандар,

Сап қасқа, өңшең манап сөзді аңдаңдар,

Қалыпсыз Қарабайдай бай өтіпті,

Тоқсан мың тәңірі алса да жылқысы бар.

Солар да бай болыпты дүние боқ,

Өзіне құдай берген нәубеті көп.

Тоқсан мың жылқы айдаған бай болса да,

Үйінде сілкіп киер шапаны жоқ.

Сыбанбай, Жанақ, Бекбау айтады екен,

Оның тегін кім десең,"түрікпен" деп.

Құдайым артық дәулет мал берген көп,

Нәсілін Сарыбайдың айтады екен:

"Қырықбайы Орманбеттің біреуі" деп.

Елі-жұрты көре алмай малы көп деп,