Leyla

DavaTanığı
Annem hep, “Başkaları için savaş bitti. Ama bizim için daha yeni başladı,” diyor. Savaş bittiğinden bu yana günlük yaşamımızı hep hastalıklar, işsizlik ve yokluk belirliyor. Düş kurmaya kalan zaman çok az. Ailem hayatta kalmak için savaş veriyor. Aslında acil olarak iş bulmam gerek, ama bunu şimdilik önemsemiyorum. Şimdiki hayatım tamamen Yüksek Mahkeme’de vereceğim ifadeye odaklandı. Büyük olasılıkla 2000 yılının ilkbaharında Den Haag’daki mahkemeye dava tanığı olarak çıkacağım. Ardımda kalan bütün o korkunç olaylarla ilgili yapacağım konuşmayı çok çalışarak iyice belledim. Bu süreç içinde müfettişler, savcılar ve hâkimler birçok kez beni ziyaret ettiler. Bana birçok soru soruldu ve davanın akışı hakkında bilgi verildi.

Günlerim öyle yavaş, öyle sessiz geçiyor ki, sevgilim.

Ve sen çok uzaklardasın, bir o kadar da yakında.

Kalbimin yanında, duygularımın derinliğinde.

Seni tekrar görmeyi, sesini duymayı acı verircesine

Öyle çok istiyorum ki.

Ama hiçbir şey değişmeyecek:

Benden öyle uzaksın ki.

Annem eğitimin bir kadın için ne kadar önemli olduğunu belirtirdi: “Benim ne hale geldiğimi görüyorsun. Gelecekte hiçbir erkeğe bağlı kalmamalısın.”

“Birlikte yaşasanız ya da evlenseniz bile seni benim sevdiğim kadar sevmeyecek. Çünkü kimse seni benim kadar iyi anlayamaz. Başka çocukların olsa bile, her zaman bana geri dönebilirsin. Seni hep bekleyeceğim. Günün birinde tekrar birlikte olacağız.
Zamanın benim için bir önemi yok.”

Toplu tecavüzler politikanın bir parçasıydı. Sistematik eziyetin yöntemleri vardı. Geriye kalansa ruhsal ve bedensel sakatlıklardı.

Artık bu dünyaya, bu hayata ait değildim. Artık topluma karışma becerisinden yoksundum.

savaşın başladığını Zerrin’in ölümüyle ancak şimdi kavramıştım. İnsanların bir değeri yoktu. Sinek gibi ölüyorlardı.

Bombalardan biri öğle yemeği sırasında onu parçalamıştı. Çok ağladım, ama artık korkudan felce uğramıyordum. Ölüm artık bize normal gelmeye başlamıştı.

Bugüne dek savaşı sadece tarih kitaplarından ve “Rambo” gibi kötü aksiyon filmlerinden biliyordum. Kimse bu deliliği kendisi yaşamadan kavrayamazdı.

İlk kez o zaman dinin insanlar arasında ayrılıklar yarattığını fark etmiştim.