Als de winter voorbij is

Ja, ik zag hem op een kalme golf de eeuwigheid in glijden.
‘Het is ook klaar.’
Dat was het volgens mij al toen mijn grootmoeder stierf.

Misschien had je iets geleerd als je over die omgangsvormen niet meer hoefde na te denken. En als je niet meer over je leven hoefde na te denken, was je waarschijnlijk aan het einde ervan beland. Dan liet het zich alleen nog zien als je je ogen sloot, een paar beelden die lang geleden een betekenis hadden en nu ze zich achter elkaar samenvoegden de betekenis van je leven vormden.

Het is de lichte stilte van een herfstnacht waarin een vage zoete geur hangt, een geur die iets goeds belooft. Het is of in die lichte stilte mijn woede verdwijnt, zich met kracht uit me verwijdert, haast gretig, zoals water dat een wasbak heeft gevuld een heenkomen zoekt in de afvoerbuis. Het beeld van het water houdt me even in de ban, omdat er zich een woord bij voegt, het woord ‘voorgoed’. Het water is voorgoed weg, mengt zich in de diepte met het water in het riool en leidt daar geen eigen bestaan meer, voor zover het dat deed, ja, even vormde het een eenheid in de wasbak. Voorgoed weg.

Vaak sta ik voor een schilderij, ik weet wie het gemaakt heeft en ook dat niemand anders dit kan maken, althans niet zó, en dat het ook op niets anders lijkt en dat het er kortgeleden nog niet was en dat die vriend van mijn ouders toen dacht: dát ga ik maken. Ik vind dat sensationeel.

Ja, het stemt me optimistisch: er kan altijd iets komen wat er nog niet was, iets met een bedoeling en een ongekende schoonheid.

Ik liep naar huis, de stad was een landschap dat ik nog nooit gezien had, leeg geraakt door de intensiteit van het afscheid, door de nietigheid van onze levens, vol stilte, vol uitzichten die alleen maar uit stilte bestonden.

Ik heb hier altijd genoten van de dagen vol licht, vooral wanneer het lente werd en de bomen vol jong