Achteraf denk je: had ik het maar anders gedaan; had ik hem of haar
maar meteen lik op stuk gegeven. Niet iedereen is daartoe echter in
staat: we houden onze emoties in, we kroppen onze boosheid op en dat kan leiden tot frustraties en nog erger trauma's. In deze bundel komen
we personages tegen die hiermee worstelen. We zien een vrouw die haar woede en verdriet over haar doodgemartelde verloofde nooit
verwerkt heeft, we treffen een man die verbolgen sterft omdat noch zijn
vrouw, noch zijn zoon het de moeite waard vindt de reis naar het ziekenhuis te ondernemen. En we lezen over mensen die pas veel later
hun kwaadheid tonen, wanneer het totaal zinloos is: 'vertraagde' woede
noemt de auteur dit.
Maar we zien ook mensen die er wel in slagen onmiddellijk te reageren:
het meisje dat zichzelf in brand steekt om maar bij haar vermoorde
geliefde te kunnen blijven en daarmee de dorpswoede trotseert, de man
die juist wel spontaan zijn vuisten gebruikt wanneer zijn familie in het geding is. En in Cambodja richt de dorpswoede zich op de krokodil die een prinses verslonden heeft…
