Наталка Бабіна

стрыжнем мамінага жыцця (пасля страху голаду — галоўнай фобіі для ўсяго нашага краю

чалавека таленавітага настолькі, што яго знае 1 з 20 чалавек не толькі ў Еўропе, але і ў Беларусі

і рукі адмыць не ўдалося — за пазногцямі, у дробных трэшчынках, у капілярах скуры засталася зямля, якая так моцна ўелася ў скуру, што яе не брала ні мыла, ні пемза, і цяпер я падумала, што наша баба, якая хутка стане дабрацінскай зямлёй зусім, была дабрацінскай зямлёй і раней — прынамсі, часткова. Прынамсі, у частцы рук і ног.

яна заплюшчыла вочы, зрабіўшыся падобнай да расліны, якую паліваюць у спёку.

Уляна як у вір скача, ты ў нешта такое ўляпалася незразумелае — давай пакуль патрымаем дзяцей далей ад роднай краіны.

Двое маладзенькіх памежнікаў стаялі за дротам і пільна сачылі за мной. Могілкі нашыя ў лесе каля самай мяжы, а магіла бабулі — у першым ад яе радзе. Я раззлавалася.

— Што вылупіліся? Спектакль вам тут? Канцэрт «За Беларусь»? Ідзіце адсюль, вартуйце, а то шпіёны набягуць! — злосна кінула я, і двое хлопчыкаў

Лягчэй мне не стала, але, выплакаўшыся, звычайна набываеш сілу жыць далей

бо што будзе суджана, тое не будзе адчуджана.

Піць не трэба, то жыць спакайней будзе!

Старасць — гэта маўчанне