Aclıq

Artıq ac deyildim, amma şirin piroqlar ürəyimi bulandırmağa başlamışdı. Başımda yenə də ən sarsaq fikirlər dolaşmağa başladı: görəsən, gəmilərin bağlandığı kəndiri gizlicə kəssəm nə olar? Ya da qəfildən «Yanğın» qışqırsam?

– Yaxşı, sınayaq, – son sözlərimə xəfifcə gülümsünərək dedi. – Ancaq xoşuma gəlməsən, İngiltərədə ayrıla bilərik.
– Əlbəttə! – sevinərək cavab verdim və onun sözlərini təkrar etdim: – Xoşunuza gəlməsəm, İngiltərədə ayrıla bilərik.
Beləliklə, o mənə iş verdi…
Biz fiorda çıxanda zəiflikdən və həyəcandan tamamilə tərləyib islanmış qəddimi düzəldib sahilə baxdım və bütün pəncərələrində artıq parlaq işıqlar yanan Kristianiya şəhəri ilə, nəhayət, vidalaşdım.

Mən qamətimi mümkün qədər dik tutmağa çalışır və durmadan addımlayırdım; ayaqlarım əsirdi, yerişim səlis deyildi, bütün bunlar ona görə baş verirdi ki, mən mümkün qədər gözəl yeriməyə çalışırdım.

mənim narahat xəyalımın şıltaqlıqları!